که لسان غیب خوشتر بنوازد آشنا را (۱)

 
تو بندگی چو گدایان به شرط مزد نکن
  
                                                 

ای صبا نکهتی از خاک ره یار بیار

قلب بی حاصل ما را برن اکسیر مراد

                                     یعنی از خاک در دوست نشانی به من آر