آدمها حرفهاشون رو قورت می دهند من انتقادها را
با همه تلخی اش قبول می کنم
عکس آدمها , براشون خیلی مهمه
(دست هر کسی نمی دهند)
امّا اونها از قلبشون اصلاً خبر نمی گیرند
چون حتماً صرف نداره
یکی از بزگترین آرزوهام اینه که
جای قلب مردم با زبونشون عوض بشه
اون وقت مردم راحتتر می فهمند
چه کسی راست میگه ؟
ادامه...
مثل
(دوستت دارم)
که گفتنش همیشه راحت نیست مخصوصا وقتی داری به چشمای طرفت نگاه میکنی و باید همه وجودت رو با همین یک جمله فریاد کنی.
آغوش هیچ خیالی
بوی آشنای بازوانت را
نداشت
و نجوای هیچ بارانی
هم صدای لبهای تو نبود
اینک تو را ...
بی خیال و بی باران
کجای این شب حسرت
جستجو کنم ؟!